Wander Gons (32) werkte jarenlang als vrachtwagenchauffeur, een baan waarin hij nooit echt gelukkig was. Ruim een half jaar geleden zette hij de stap richting de zorg en startte hij vol enthousiasme met een opleiding tot persoonlijk begeleider van mensen met een beperking. ”Ik heb het zo ontzettend naar mijn zin. Het is net of nu alles op zijn plek valt. Mijn vrienden geloven hun oren niet als ik vertel dat ik iedere dag met plezier naar mijn werk ga. Dat hebben ze nog nooit meegemaakt.”
Wander Gons uit Hilversum is een vrolijke verteller. Zijn ogen stralen als hij praat over zijn werk op de Hermelijn in Huizen, een locatie van de Stichting Philadelphia Zorg waar vijftien mensen begeleid wonen, allen in een eigen studio. We ontmoeten hem in de gezamenlijke woonkamer annex keuken. Ook zijn begeleider Merel Ordelmans schuift aan bij het gesprek.
Plezier hebben in je werk. Het is voor Gons die jaren als vrachtwagenchauffeur zijn geld verdiende, lang iets onbestaanbaars. ”Eigenlijk is het op mijn zeventiende mis gegaan. Ik zat op het vmbo terwijl ik een havo-vwo-advies had. Mijn ouders scheidden toen ik zes jaar was. Op mijn zeventiende verhuisde mijn vader naar Drenthe en ging ik bij mijn moeder wonen. Er brak een periode aan waarin bij mij alle remmen losgingen. Alles mocht.’’ Die vrijheid heeft geen positief effect op zijn schoolprestaties. ”Vanaf dat moment heb ik nauwelijks nog iets met succes afgerond.’’
Wat in die tijd wel goed gaat is het werk in de horeca, zijn bijbaantje. ”Achteraf kun je zeggen dat daar toen al het zaadje is geplant voor het werk dat ik nu doe. Ik ben van nature heel sociaal, help graag mensen. Dat viel op in de horeca. Gasten bleken speciaal voor mij terug te komen naar het restaurant. Ik heb daar veel geleerd.’’ Hij vertelt dat hij zelfs kiest voor een opleiding in die richting. ”Zat ik op zo’n ROC, moest ik leren om met twee borden te lopen, terwijl ik het in de praktijk al met acht kon. Dus, dat schoot niet op. Ik verveelde me en haakte af.’’
Hij besluit om bij zijn vader, die rijschoolhouder is, zijn vrachtwagenrijbewijs te halen en aan de slag te gaan als chauffeur. ”Mijn vader woonde in Drenthe, ver weg van mijn moeder en mijn vrienden. Ik hield het werk best lang vol omdat het goed verdiende. Maar ik was hartstikke eenzaam. Ik zag altijd alleen de donkere kant. Plezier in het werk had ik nooit. Mensen zijn trouwens vaak heel onaardig tegen chauffeurs. Of ze negeren je. Daar had ik last van, zeker omdat ik van nature een sociaal persoon ben. Ik heb het wel geprobeerd om er wat van te maken, maar de sfeer in dat wereldje past totaal niet bij me.’’
Er volgen andere baantjes, maar vrolijker wordt hij er niet van. Sterker nog, hij ziet het leven steeds minder zitten. Als Gons dertig jaar wordt bereikt hij een breekpunt. ”Ik keek in de spiegel en kon alleen maar huilen. Ik voelde me een mislukkeling, was mentaal volledig uitgeput. Dat was het moment dat ik dacht: er moet nu iets gebeuren, er moet iets veranderen.’’
Dit besef zal de start zijn van een nieuwe fase in zijn leven. Gons meldt zich via GGZ Hoogeveen bij een kliniek waar hij dankzij professionele hulp uit zijn crisis klautert. ”Ik bleek depressief te zijn. Sinds ik daar medicatie voor krijg ben ik een ander mens’’, vertelt hij met een grote glimlach. Tijdens therapie krijgt hij via zijn moeder een artikel uit De Gooi- en Eemlander toegestuurd over ZorgStart, het project van de Regio Gooi- en Vechtstreek voor mensen die willen ontdekken of de zorg bij hem of haar past. ”Is dat niks voor jou’” zei ze.’’
Gons meldt zich aan en is direct verkocht. ”Wat zo fantastisch is aan ZorgStart is dat je via e-learnings en workshops kunt kennis maken met de meest uiteenlopende aspecten van de zorg. Zo is er een e-learning over alle doelgroepen in de zorg, of over verschillende zorginstellingen. Maar je kunt ook ziektebeelden bestuderen. Noem maar op, het aanbod is gigantisch. Het helpt je om een beter beeld te krijgen van de zorg, te ontdekken of het überhaupt iets voor je is. Ook fijn: ZorgStart is gratis. Er is geen financiële drempel. Ik weet zeker dat dit veel mensen helpt. Heel belangrijk voor mij was de persoonlijke coach, die ik altijd kon bellen als ik ergens mee zat.’’
Met een goed gevulde online portfolio – bestaande uit bewijzen van afgeronde e-learnings en workshops die hij via ZorgStart volgde – meldt hij zich op een selectiedag bij Stichting Philadelphia Zorg. ”Ik had al ontdekt dat de ouderenzorg niet echt mijn ding was. Iets met jongeren, of jongvolwassenen, mensen met een handicap, dát leek me wel wat.’’
Het is deze gemotiveerde Wander Gons waar Merel Ordelmans in januari kennis mee maakt. ”We werken natuurlijk altijd al met leerlingen, maar het is voor het eerst dat we via ZorgStart iemand binnenhalen. En nee, het is niet zo dat iedereen maar wordt aangenomen omdat er zo’n groot personeelstekort is in de zorg. Je moet echt gemotiveerd zijn, we moeten zien dat de zorg bij je past en het moet klikken, over en weer, van beide kanten’’, vertelt Ordelmans die nu Gons’ begeleider is bij Philadelphia. Ze lacht als hij vertelt over hoeveel plezier hij heeft met de vijftien bewoners van de Hermelijn, hoe thuis hij zich voelt hier bij Philadelphia Zorg. ”Laatst heb ik met een van de bewoners op de kamer gekookt, een ander geholpen met het instellen van zijn mobiel. Ik neem bewoners regelmatig mee naar buiten, gaan we lekker samen sporten. Het gaat eigenlijk allemaal vanzelf.’’
Toch moest hij onlangs nog even vol in de remmen. ”Die combinatie van werken en studeren vraagt veel van je. Ik ga een dag in de twee weken naar school in Diemen waar ik het versneld traject volg. In anderhalf jaar tijd rond ik de opleiding Persoonlijk Begeleider, niveau 4 af. Dat is top, maar best pittig, zeker omdat ik ook nog wat werk als chauffeur en op zoek ben naar andere woonruimte. Zo heb ik nu best veel op mijn bord.’’
Pittig of niet, Gons is ervan overtuigd dat hij dit diploma gaat halen en hij kan niet wachten om nog veel meer aspecten van de zorg te leren kennen. ”Ik hoef me niet meer anders voor te doen dan ik ben. Zorgen hoort bij mij, het voelt als iets heel vanzelfsprekends.’’
Het interview met Wander Gons is op 02 september 2022 gepubliceerd in De Gooi- en Eemlander. Tekst Marjolein Vos, foto Studio Kastermans/Alexander Marks.